امامت
امامت در لغت به معناى پيشوايى و رهبرى است و هر كسى كه متصدى رهبرى گروهى شود "امام" ناميده مى‌شود خواه در راه حق باشد يا در راه باطل. چنانكه در قرآن كريم، واژه «ائمة الكفر» درباره سران كفار به كار رفته است، و كسى كه نمازگزاران به او اقتدا مى‌كنند «امام جماعت» ناميده مى‌شود. اما در اصطلاح علم كلام، امامت عبارت است از: «رياست همگانى و فراگير بر جامعه اسلامى در همه امور دينى و دنيوى.» و ذكر كلمه "دنيوى" براى تاكيد بر وسعت قلمرو امامت است، وگرنه تدبير امور دنيوى جامعه اسلامى، جزيى از دين اسلام است.
از ديدگاه شيعه، چنين رياستى هنگامى مشروع خواهد بود كه از طرف خداى متعال باشد، و كسى كه اصالهً (و نه به عنوان نيابت) داراى چنين مقامى باشد معصوم از خطا در بيان احكام و معارف اسلامى و نيز مصون از گناهان خواهد بود. در واقع، امام معصوم همه منصب‌هاى پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله) به جز نبوت و رسالت را دارد و هم سخنان او در تبيين حقايق و قوانين و معارف اسلام، حجت است و هم فرمان‌هاى وى در امور مختلف حكومتى، واجب الاطاعه مى‌باشد.
بدين ترتيب اختلاف شيعه و سنى در موضوع امامت، در سه مساله ظاهر مى‌شود:
نخست آن كه امام بايد از طرف خداى متعال، نصب شود.
دوم آنكه بايد داراى علم خدادادى و مصون از خطا باشد.
سوم آنكه بايد معصوم از گناه باشد.
خبرنامه وب سایت:
